جب علامہ مرحوم ۱۹۶۷ء سفر حج پر گئے تو جب آپ کو مدینہ منورہ میں جانے کا شرف حاصل ہوا تو مسجد نبویؐ میں داخل ہو کر نماز سے فراغت کے بعد مسجد نبویؐ میں کھڑے ہو کر یہ بند لکھا:
اے مسجد نبویؐ علم ہووی کیوں زہراؑ دَر تے آئی
رہی کتنی دیر کھڑوتی دَر تے کہیں جھڑکاں نال ولائی
اوہ کونڑ آہن جنہاں پاک نبیؐ دی دختر پاک رُوائی
کیویں سند دے ٹکڑے چاکے وَلی اَتے پاک نبی ؐ دی جائی
پھر روضہ رسول اکرؐم کی طرف رُخ پھیر کر کے یہ بند لکھے:
اے منبر مسجد پاک حرم اَتے روضہ پاک نبیؐ دا
میکوں خبر ڈسا کیویں زخمی ہا پاسا ہائے زینب ؑدی امڑی دا
اوہ کونڑ آہن جنہاں قدر نہ کیتا پاک رسول ؐ دی دھی دا
معصومہ عالم بی بی کون ڈِتا کہیں طعنہ غلطی دا
تیڈے روضے پاک دی سک آہی بہوں پاک بتول ؑ دے چن کوں
معلوم نہیں کیوں جھا نہیں ملی تیڈے نورُالعین حسنؑ کوں
بیا اُمت دی مجبوری توں ڈِتا چھوڑ حسین ؑ وطن کوں
تیڈا روضہ چھوڑ کے ونج کیتا آباد آوارے بن کوں
پھر رسول اکرؐم کو خطاب کرکے عرض کیا:
اے بانی دین اسلام دا آقا اے کل عالم دا ہادی
لکھ شکر تھیا ربّ پاک ڈکھائی اَتے نگری تئیں مولا دی
دل خوش تھیندائے اَج ڈیکھ کے مولا تیڈے روضے دی آبادی
ارمان ہے پاسے نال تیڈے ہوندی قبر حسین ؑ دی مادی
لولاک دا والی وسدا رہے تیڈا نت نوری دربارے
تیڈا منبر مسجد روضہ بھی اَتے حرم دے کل مینارے
کس جرم دے وچ تھئے آل تیڈی دے کل روضے اِنج مسمارے
نہیں قبر بتولؑ دی آج تئیں لبھدی حیران مورّخ سارے
دھیاںپاک بتول دیاںاتے امن دے ملک دیا ں سینی
آئیاںشام اِچ خونی پتن اُـتے گھن نازک پور حسینی
دربار یز ید وچ عابد دی گئی ودھ بے حد بے چینی
جڈا ں حاکم ظالم ول ول پچھیا کھڑیاں کتھ شبیر ؑ دیاں بھینی
اے فلک توں کیوں نہیں ترٹ پوندا سن درد بھر سے حالاتِ
تیڈے سائے تلے شامِ غریباں اَتے روندی رہی ساداتِ
ربّ جانڑیں کیویں اُجڑیاں سینڑیں کٹ چھوڑی یارہویں راتِ
جڈاں ہتھ افسوس دے مل کے غازی ونج ست منڑ دریاتِ